Mimari’de High-Tech tarzının belirleyici temel özellikleri arasında, metal ve cam malzemeden esnek mekânsal kullanıma olanak verecek biçimde yararlanılması, teknolojinin ağırlıklı etkisiyle strüktürün tüm açıklığıyla sergilenmesi, yapının bir endüstri ürünü görünümü taşıması ve çoğu zaman bitmemiş bir görüntü sergilemesi sayılabilir.

Bunun dışında binaların bazı ortak özellikleri göz önüne alınarak çeşitli sınıflandırmalar da yapılmıştır. Örneğin mimari yayınlarda, akım ya da yaklaşım olarak değerlendirilemeyen Slick-Tech, Gotik High-Tech gibi terimler ortaya atılmıştır. Bunlardan Slick-Tech, genellikle yansıtıcı cam ya da metal gibi parlak yüzeyli binalar için kullanılırken, Gotik High-Tech, yaygın High-Tech uygulamalarının tersine kendi içinde bitmiş, hiçbir ekleme yapılamayacak binalar için kullanılmaktadır. Ancak bu tür sınıflandırmalar, genel kabullerden uzak, kişisel değerlendirmeler olarak tanımlanmaktadır.

Yaklaşımın ilkelerini ortaya atanlar, 1920’lerin bütün öncü mimarları gibi ‘çağın ruhu’ kavramının varlığına ve mimarlığın bu ruhu ifade edebilecek etik bir görevi bulunduğuna inanmışlardır. Bir başka deyişle, mimarlığı endüstri teknolojisinin bir dalı olarak görmüş ve mimari bir yapının sanatsal veya simgesel olmasından ziyade, işlevsel ve amaca yönelik bir biçimde tasarlanması gerektiğini savunmuşlardır. Bununla birlikte, High-Tech mimarlık ne tümüyle işlevsel, ne de tümüyle görseldir.

Yapı ve yapım alanındaki teknolojik gelişmeler, yeni yapı sistemleri, yeni yapım teknikleri ve yeni malzeme olanaklarını da beraberinde getirmektedir. High Tech kavramını açıklayabilmek için, High Tech yapı uygulamalarının ortak ve temel özelliklerini saptamak gerekir. High Tech, 1970’li yıllarda İngiltere’de doğmuş ve gelişmiştir. Özellikle İngiliz mimarlardan Richard Rogers, Michael Hopkins, Norman Foster, Nicholas Grimshaw ve Ian Ritchie bu akımın öncüleridir. Uyguladıkları mimari, makine estetiği kavramını ortaya koyar ve cam ve çelik gibi endüstri devriminin malzemelerine ağırlık vermektedir. Günümüzde bu yapıların yaygınlaşmasının başlıca nedenleri, taşıyıcı strüktürün, tesisat sistemlerinin değişen teknoloji karşısında kendini yenilemesi, prestij yapılarının anıtsal bir özellik kazanmasıdır. Bu bağlamda, günümüzde giderek artan uygulamalarıyla karşılaştığımız High Tech yapılar kullanıcılara üstün konfor koşulları sağlamakta ve kendini de günün koşullarına kolayca adapte edebilmektedir.

Yapı ve kent ilişkisi açısından bakıldığında, tüm High-Tech binalarda geçmişle bağlantı kurma yerine endüstriyel teknolojiye inanç ortak ilkedir. High-Tech binalar kente gelenekselden çok devrimci bir bakış açısıyla yaklaşmaktadır. İdeal High-Tech kentin, Friedman’ın Mekânsal Kent’i (Ville Spatiale; 1950 ), Cook’un Plug-in City’si ya da Japon Metabolistleri’nin tanımsız kent strüktürleri gibi, soyut her türlü servis mekânını içeren, esnek ve sökülüp takılır bir matris ya da megastrüktür olması düşünülmüşse de, böyle bir proje henüz uygulanmamıştır.